Stress. Pure stress. Dat ervoer de familie Sondeijker uit Maastricht toen het bericht kwam dat zorgcomplex Het Gastenhuis niet geopend zou worden door een gebrek aan stroom. Het plan om hun vader onder te brengen in het prachtige pand aan de Groene Loper werd in één klap de grond ingeboord. Alle hens aan dek voor de familie, want hun dementerende vader had ineens een nieuw onderkomen nodig. Terwijl de wachttijden voor een kamer in een Maastrichts zorgcomplex op waren gelopen tot gemiddeld zo’n anderhalf jaar, herinnert de zoon en mantelzorger zich nog.

Waarom kozen jullie in eerste instantie voor Het Gastenhuis in Maastricht?
‘Het leek ons een mooie oplossing voor onze vader. Hij is 84 jaar, maar begint te dementeren. Hij heeft steeds meer hulp nodig, zoals de thuishulp van Levanto. Mijn vader houdt van koken en bij Het Gastenhuis zou dat heel goed kunnen, want elke verdieping zou een eigen kok krijgen. Dat is heel luxe. Zouden de kamerbewoners en de koks lekker samen kunnen koken.’

Hoe kreeg je de boodschap te horen dat het niet doorging?
‘We hoorden het officieel in april dit jaar. Alles werd uitgesteld. In de maanden ervoor vertelde Het Gastenhuis dat er vertraging was opgetreden van slechts enkele maanden. Maar we werden, zo bleek achteraf, aan het lijntje gehouden. Al vrij snel erna kwamen er allerlei negatieve berichten.’

Wat ging er door je heen?
‘Het was een enorme teleurstelling. Mijn zus geloofde nog steeds in het concept, maar ik geloofde er allang niet meer in. De communicatie met Het Gastenhuis ging vrij lullig. Ik hoorde tijdens een bijeenkomst in maart al van mensen die het huis van hun ouders verkocht hadden, maar even door de manager van het Gastenhuis apart werden genomen. Die hadden hun verkoop wegens de vertragingen al uitgesteld, maar op een gegeven moment moet je toch verkopen. Die hadden een probleem, want hun vader of moeder stond binnenkort op straat. Hoe dat uiteindelijk opgelost is, weet ik niet. Er waren ook mensen aangenomen, maar die moesten weer terug naar hun oude werkgever. Ik heb begrepen dat ze terug mochten komen op een heel andere plek of niveau.’

En jullie moesten voor je vader een vervangende woning vinden.
‘We zijn snel gaan zoeken, maar zo snel gaat dat niet. De mensen van andere zorginstellingen hebben het ook druk. De afspraken met ons moesten ingepland worden. Daarnaast was mijn vader niet meer ingeschreven bij die zorginstellingen, want hij zou naar Het Gastenhuis gaan. Op een gegeven moment hoorde je dat er een wachttijd bestond van één tot anderhalf jaar. Dat was enorm lang.’

Ging dat een beetje?
‘Ik verzorgde mijn vader ondertussen zes van de zeven dagen in de week door de toenemende dementie. Ik ben zelfstandig ondernemer, maar door de verzorging van mijn vader en de stress van het zoeken naar een nieuw onderkomen moest ik de acquisitie voor nieuwe opdrachten op een lager pitje zetten. Dat merk ik nu wel. Het kostte allemaal veel tijd. Het gaf een hoop onrust.’

En nu?
‘Dankzij een tip van twee Envida-managers kregen we contact met zorgcentrum De Beyart in het centrum. Die hadden nog wel plek. We hebben mijn vader net verhuisd. Hij heeft een eigen kamer en een grote badkamer. Hij vindt het wel gezellig en is inmiddels gewend aan de nieuwe omgeving. Volgens het personeel heeft hij een lekker vlotte babbel. We hebben met De Beyart geluk gehad. Ik kan me voorstellen dat er mensen zijn in dezelfde situatie als wij die nog geen oplossing hebben gevonden.’

Maar ondertussen heeft Het Gastenhuis nog steeds geen stroom.
‘Ik vind dat een woonzorgcombinatie hoger op de stroomwachtlijst moet komen. Dit is een groot maatschappelijk probleem. We hebben woningnood, maar de doorstroming verloopt niet goed. Ik had deze enorme vertraging bij Het Gastenhuis niet verwacht. Eerst dacht ik nog, het zal wel vlot gaan. Niet dus.’