‘De eerste keer vloog de klei alle kanten op’

In de serie ‘Bijzondere Buren’ deze keer Steffie van den Akker. Een fotografe en keramiste die houdt van verandering en die wil uitgedaagd worden. Ze verrast met haar carriére-keuzes en haar vermogen om door te zetten en te leren.

Je werkt als fotograaf en sinds twee jaar ook als keramiste, zeg maar pottenbakster. Twee richtingen die je alleen kiest als je echt creatief bent.
‘Iedereen vond dat ik de kunstacademie moest gaan doen omdat ik creatief was. Als kind hield ik al van tekenen en fotograferen en tijdens mijn middelbare school-tijd had ik mijn eigen doka. Maar ik was dwars en dus wilde ik niet naar de kunstacademie. Misschien ook wel een beetje uit angst: zo van, kan ik dat wel. Ik wilde journalistiek gaan doen maar kwam terecht in een studie commercieel management. Dat was het totaal niet voor mij.’

Je keert uiteindelijk terug bij je jeugdliefde fotografie.
‘Ja, ik fotografeerde uit hobby kleine kinderen in de familie. En dat beviel. Na een tijdje zo werken dacht ik: en nu moet ik mezelf serieus gaan nemen en ben ik als zelfstandig fotograaf mijn eigen bedrijf begonnen. Onze oudste zoon heeft na zijn geboorte een maand in het ziekenhuis gelegen en ik zag wat daar allemaal gebeurde en vond het mooi om dat vast te leggen. Ik ben vroeggeboren babies gaan fotograferen in het ziekenhuis in Maastricht. Het is fijn dat je de ouders iets mee kunt geven.’

En toen kwam corona.
‘De fotografie viel stil en ik werd in die tijd een keer uitgenodigd bij een keramiste met een atelier. Dat leek me wel wat, ook omdat ik iets zocht om samen te doen met mijn oudste zoon. We zijn naar het Werkhuis gegaan en begonnen met keramiek. Maar ik dacht: wat moet ik hiermee? Ik vond het leuk maar ik wilde meer. Ik wil iets maken dat nut heeft net als bij het fotograferen.’

Wat was je volgende stap?
‘Ik had geen zin in cursussen. Want ik wilde niet wachten en wilde ook niet op de vingers worden gekeken tijdens zo’n cursus. Ik zag filmpjes op YouTube van mensen die werkten met een ouderwetse schopschijf. Dat vond ik zo cool. Dus heb ik er een gekocht. Maar dat viel vies tegen. Daar mee werken is echt een ambacht dat je moet leren. De coördinatie tussen de bewegingen van handen die de klei vormen en van de voet die de schijf aandrijft. Dat is in werkelijkheid heel anders dan je zou denken als je de filmpjes ziet.

Dat was dus veel oefenen voor de perfectionist die je bent.
‘Het was en is nog steeds veel leren met vallen en opstaan. Mijn eerste kleine vaasje ontstond uit een mislukt werkstuk. Het moeilijkste is om de klei precies midden op de draaischijf te plaatsen zodat de klei mooi rond draait. De eerste keer vloog de klei alle kanten op. Je hebt gewoon veel oefening nodig.’

En dan gaat het lukken en je kiest net als bij fotografie voor klein en kwetsbaar.
’Ik had foto’s van die eerste kleine potjes op Internet gezet. Daar kreeg ik veel leuke reacties op. Ik merkte dat ik die kleine stukken heel leuk vind om te maken. Het is klein, het is gepriegel en doordat het zo minimalistisch is zie je echt elke imperfectie. In het begin was ik trots op alles dat niet instortte, maar hoe beter het lukte, hoe kritischer ik werd. Maar als ik mijn werk eenmaal uit de oven haal, ben ik elke keer weer blij verrast.’

In 2,5 jaar van eerste mislukte werkstuk naar een bedrijf. Dat is best aardig voor iemand zonder cursussen…
‘Het was niet mijn bedoeling maar door de reacties durfde ik mij na een half jaar al in te schrijven bij de Kamer van Koophandel. Door corona lag de fotografie stil en je moet toch leven. Ik fotografeer nog steeds in opdracht en het is natuurlijk leuk om mijn eigen werk als keramiste op de foto te zetten. Ik vind niet dat ik er al ben. Soms heb ik het gevoel: ik doe maar wat. Maar de reacties zijn leuk en ik heb eigenlijk nooit voorraad. Wat ik maak is zo verkocht. Dat geeft ruimte om weer nieuwe dingen te maken en ik vind het leuk dat andere mensen er plezier van hebben.’

De mini-vaasjes van Steffie zijn onder meer te koop bij Smullies in de Frankenstraat.